Kalendarz wpisów
067 - Po drugiej stronie
Dotarcie na drugą stronę zajęło nam kilka długich godzin. Zdążyłem przez ten czas ogarnąć notatki (mam nadzieję, że nie pominąłem niczego istotnego), zdrzemnąć się, pożałować, że nie mam laptopa, a także zrobić kanapki i herbatę. Mimo iż niedawno jedliśmy śniadanie, czułem lekkie ssanie w żołądku. Z pewnością niemały wpływ na to miała kąpiel w jeziorze.
Mimo wielu ciekawych możliwości maszyna latać jednak nie potrafiła
Zatweetuj
W międzyczasie przestało padać, ale niebo wciąż było zachmurzone i nie zanosiło się, żeby ten stan miał się zmienić w najbliższym czasie.
Dojechaliśmy do brzegu, ten był jednak stromy i wyższy od naszego pojazdu. Nie było nawet mowy o tym, żebyśmy dali radę na niego wjechać. Mimo wielu ciekawych możliwości maszyna latać jednak nie potrafiła. W dodatku ziemia wciąż była bardzo nasączona wodą.
- I co teraz? - spytałem gryząc kanapkę. Drugą podałem Ninie.
- Nic, płyniemy dalej - odpowiedziała.
Ruszyliśmy więc wzdłuż brzegu w poszukiwaniu jakiegoś łagodniejszego wyjazdu. Odniosłem wrażenie, że dziewczyna coraz częściej nerwowo zerkał na jeden ze wskaźników. Podążyłem za jej wzrokiem. Paliwo.
- Nie mamy więcej benzyny? - spytałem. Wydawało mi się, że auto zostało bardzo dobrze wyposażone i zaopatrzone na podróż. A paliwo to przecież podstawa.
- Mamy, ale w kanistrach. Na wodzie jej nie przelejemy, trzeba wyjechać na ląd. Cholera, że też nie pomyślałam o tym wcześniej - zdenerwowała się.
- A co, jeśli się skończy, zanim wyjedziemy?
- Albo zostaniemy i zrobimy sobie najdłuższy piknik w życiu albo dalej pójdziemy pieszo. Raczej nie licz na pomoc drogową, która nas poholuje, a potem wyciągnie na brzeg.
Nie musiałem pytać, czy daleko musielibyśmy iść. W końcu byliśmy na Syberii a nie w środku cywilizowanej Europy.
Właśnie zacząłem się zastanawiać, czy Nina wybrała dobry kierunek w poszukiwaniu wyjazdu z jeziora, kiedy teren obniżył się i wkrótce mogliśmy w miarę bezpiecznie wydostać się na brzeg.
- Cholera - mruknęła Nina.
Już miałem zapytać, o co chodzi, kiedy też to zauważyłem. Przed nami w miękkiej ziemi odciśnięte były ślady opon. Nie wiem, czy były świeże, ale na pewno wyraźne.
- Jakiś terenowy, ale niezbyt duży - dodała po chwili namysłu.
- Skąd wiesz? - spytałem. Ja tam, poza faktem, że było to cztero a nie ośmiokołowiec, nie widziałem nic szczególnego. Jak dla mnie równie dobrze te ślady mógł zostawić Jeep jak i zwykła Łada.
Chociaż pewnie w przypadku tej drugiej poza śladami, widoczny byłby też unieruchomiony samochód.
- Lata praktyki - odparła wyłączając silnik i uruchamiając radar.
- Nie powinniśmy wrócić do wody?
- Nie mamy wyjścia. Musimy przelać benzynę.
Dziewczyna przez jakiś czas obserwowała wskazania radaru na komputerze pokładowym. Wynik chyba ją usatysfakcjonował, bo mruknęła coś z zadowoleniem.
- Jaki to ma zasięg? - zadałem kolejne pytanie dochodząc do wniosku, że mam ich coraz więcej zamiast coraz mniej.
- Prawie dziesięć kilometrów.
- Niezbyt dużo.
- Musi wystarczyć. Dobra, najpierw paliwo, potem woda - zerknęła jeszcze raz na ekran, po czym przeszła na tył.
Skomentuj
